قسمت چهارم
این رویکرد می خواهد با بکارگیری همان روشهای کهنه “چه گوارا ” که دربیش از نیم قرن پیش توانست دربعضی ازکشورهای آمریکای لاتین وچین به موفقیتهایی در تغییرحاکمیت سیاسی در آن کشورها بینجامد در ایران نیز با ج.ا. به مقابله بر خیزد . اما با نگاهی به ساده به شرایط کشورهایی که ایجاد ” کانون های شورشی ” به انقلاب انجامیده متوجه میشویم که دهقانان در آن کشورها ومشخصا دهقانان شاغل در مجتمع های بزرک کشت و صنعت (نمونه کوبا ) نیروی اصلی اعتراض بوده اند ودر مورد چین ( دهقانان بشدت فقیر ) ، حامی سازمان و یا حزب اپوزیسیونی بوده اند . دهقانان در ایران عموما “خرده مالک ” روستایی بوده و بشدت تحت تاثیر اسلام و شیعه سیاسی و خرافات بوده و به سادگی تن به شرکت در مبارزه ای خونین برعلیه ج.ا. نخواهند داد . “مبارزه چریکی درون شهری “شکست کامل خود را در سالهای قبل از انقلاب و بعد از آن تا سالهای 1362 بخوبی نشان داده است ، شیوه ایجاد کانون های شورشی فقط زمانی موفقیت انگیزاست که تعداد وسیعی از مردم ، کارگران ، کشاورزان آماده گرفتن سلاح و مبارزه مسلحانه برعلیه رژیم حاکم باشند و شرایط در ایران امروز اینطور نیست وتعدادی جوان پر شور که آماده پیوستن به این شیوه مبارزاتی باشند براحتی و بشدت سرکوب خواهند شد .هرموفقیت دشمن دز سرکوب آزادی خواهان بر افکار عمومی در حمایت از اپوزیسیون تاثیربشدت منفی گذاشته وباعث سرخوردگی مردم و تردید آنان در اعتماد به اپوزیسیون می شود بخصی که اگرموفقیت دشمن در سرکوب ، بخاطراشتباه سازمانهای مبارز در اتخاذ تاکتیک مناسب بوده باشد .
کاوه فرزند ملت 
Leave a Reply