ترجمه صفحاتی از کتاب ترجمه نشده ” عود بیماری های مزمن در بهار عربی ” نوشته ژیلبرت اشکار . در اثبات اینکه آمریکا
علاقه ای برای سرنگونی بشار اسد نداشت .
در تابستان سال 2013 زمانی که ” رژیم سوریه ” با کمک ایران و نیروهای نیابتی اش در حال تدارک یک ضد حمله همه جانبه بوده و شرایط ، شرایطی خطیر بود ژنرال سلیم ادریس ، رئیس ستاد مشترک ارتش آزاد سوریه ، برای دریافت 100 عدد موشک دوش پرتاب از آمریکا التماس عاجزانه ( کلماتی که وال استریت ژورنال به کار برد ) می کرد و این در حالی بود که از تابستان سال گذشته همین تقاضای های بی نتیجه بارها تکرار شده بود .
اما پیشنهاد مسلح کردن شورشیان ،که توسط رئیس سازمان اطلاعات مرکزی وقت آمریکا ( سیا ) ” دیوید پترائوس” و همچنین وزیر امور خارجه ( هیلاری کلینتون ) مطرح می شد در تناقض با سیاست های اجرایی ریاست جمهوری این کشور ( باراک اوباما ) بود . تفاوت آشکار میان سطح حمایت از اپوزیسیون از سوی آمریکا و حمایت روسیه از دولت سوریه ، مشخصا و به درستی از سوی “محمد ادریس احمد ” مورد تاکید قرار گرفت :
درگیری در سوریه اغلب به عنوان ” جنگ نیابتی ” شناخته می شود . اپوزیسیون سوریه همیشه به عنوان نیروهای تحت الحمایه آمریکا مورد اشاره قرار می گیرند ، در مقابل رژیم سوریه هرگز به عنوان رژیم تحت الحمایه ” روسیه ” مورد اشاره قرار نمی گیرد . حمایت هایی البته با تفاوتهایی محسوس که گروههای رقیب دریافت می دارند و در عین حال منعکس کننده ماهیت و ویژگی های منابع اعطای کمک نیز هستند .
” روسیه ” با هدف اجرای کامل برنامه های کمکی خود به ” رژیم سوریه ” ، این رژیم را با بمب افکن ، هواپیماهای تهاجمی ، اسلحه و موشک تامین کرد .در مقابل این سیاست قاطع ، ” آمریکا ” بر روی این موضوع تاکید داشت تا مطمئن شود که مبادا سلاح های دریافتی توسط شورشیان سوری ، حاکمیت بی چون و چرای اسرائیل بر آسمان سوریه را تضعیف کند؛ تا آن حد که اسرائیل با مصونیت کامل قادر به بمباران کردن این کشور باشد. کمکهای آمریکا در حد امکانات تسلیحاتی غیر جنگی مانند دوربین های دید در شب و تلفنهای ماهواره ای بود . این کمکها در عین حال شامل تعدادی موشکهای ضد تانک ” تاو ” بود که از یک تکنولوژی قادر به تغییر دادن صحنه نبرد برخوردار نبودند .
سیاست منطقه ای « اوباما » به زبان ساده همان نظریه عدم دخالت بود ، این سیاست بر مبنای مخالفت افکار عمومی بر علیه درگیر شدن آمریکا در هر درگیری نظامی دیگر بود ، هر چند که بنظر نمی آمد که همان افکار عمومی هم با رساندن کمک به اپوزیسیون سوریه یا حتی مداخله کوتاه مدت مخالفت داشته باشد . اما دولت آمریکا در حقیقت با ممانعت از اینکه متحدان منطقه ای آن حق تامین تسلیحات در خورد اپوزیسیون سوریه را داشته باشند عملا در این جنگ مداخله میکرد . این مداخله بشکل ایجاد عدم توازن ایجاد شده توسط آمریکا و بنفع مداخله روسیه و ایران صورت می گرفت . بهانه ” اوباما در ژوئیه 2014 و در پاسخ به سوال یک روزنامه نگار در ژوئیه 2014 برای ” عدم حمایت موثر از اپوزیسیون معتدل سوریه ، نبود نیروی انسانی متخصص برای بکار بردن تجهیزات فرضی تحویلی آمریکا بود.
در 19 ژوئن 2014 رییس جمهور آمریکا از سوی یک روزنامه نگار مورد سوال زیر قرار گرفت : آیا ترس از گسترش یافتن جنگ داخلی سوریه به عراق باعث کندی روند ارسال تسلیحات با اهمیت و آموزش نفرات اپوزیسیون سوریه شده است ؟ .
اوباما :سوال این نیست که آیا ما این مسئله را جدی میگیریم یا خیر ، موضوع روی میز این بوده که آیا ظرفیت اپوزیسیون معتدل و میانه رو سوریه ، در حدی است که بتواند با شیوع و همه گیری گرایشات افراطی در اپوزیسیون مقابله کرده و از گسترش آن جلوگیری کند ؟ از سوی دیگر پیاده کردن نیروی بیشتر از سوی ایران و روسیه در میدان نبرد ، نسبت به اپوزیسیون ، گسترده تر و بنحو بارزی روز افزون بود .و البته ما همیشه به اپوزیسیون کمک کرده ایم و موضوع چالش برانگیز نیز این بود که اپوزیسیون از کسانی تشکیل شده بود که قبلا زارع و معلم و داروخانه چی بوده اند و اکنون برای مبارزه با رژیم به اپوزیسیون پیوسته بودند . این اپوزیسیون و حمایت یک سری عوامل خارجی از آنها که آنان نیز خود در معرض خطر بودند ، اینکه چقدر می شد که جنگندگانی از این دست را مورد آموزش قرار داد و تا چه اندازه میتوان آنها را بسیج کرد این خود چالش اساسی پیش روی ما در ” سوریه ” بود .
کاوه فرزند ملت 
Leave a Reply